रुवाण्डाबाट केही सिकौंः डा. विष्णुराज उप्रेती

द्वन्द्वोत्तर रुवाण्डाको आर्थिक, सामाजिक बिकास र राजनीतिक प्रकृया अध्ययनको सिलसिलामा चौथो पटक जनवरीमा त्यहाँका बिभिन्न प्रान्त र जिल्ला भ्रमण गर्ने अवसर मिल्यो। रुवाण्डामा सन् १९९४ को अप्रिल देखि जुलाई बीचको सय दिनमा लगभग ८० लाख जनसंख्या मध्य ८ लाख जति मारिएको थियो। यो घटना ‘रुवाण्डा आम नरसंहार’ का नामले बिश्वभर चर्चित छ।

नरसंहारमा मारिने मध्य ७२ प्रतिशत अल्पसंख्यक टुसी जातिका थिए भने मार्ने बहुसंख्यक हुतु जातिका। ६ अप्रिल १९९४ मा बुरुण्डीको राष्ट्रपति सहित रुवाण्डाका हुतु राष्ट्रपति जुभेनाल हावायरमाना चढेको बिमानमा अपरिचत ब्यक्तिले गोली हानी खसाल्दा उनीहरु मारिए। अनि हुतु अतिबादीहरुले तुसी बिद्रोहीहरुले बिमान खसालेको भनि तुसी समुदायका सबैलाई खोजी खोजी हत्या

गर्न थाले। त्यतिबेला रुवाण्डामा ८५ प्रतिशत हुतु, १४ प्रतिशत तुसी र १ प्रतिशत तावा जाती थिए।

विकासमा फड्को मारेकाले रुवाण्डालाई अचेल ‘अफ्रिकाको सिंङ्गापुर’ भनिन्छ। त्यहाँका राष्ट्रपति भ्रष्टाचार बिरुद्ध कडाईका साथ उभिएकाले रुवाण्डामा भ्रष्टाचार कम भएको देखिन्छ। अफ्रिकी महादेशमै शान्ति सुरक्षामा रुवाण्डा इजिप्ट पछि दोश्रो सुरक्षित देशमा पर्दछ।

रुवाण्डा द्वन्द्वको पृष्ठभूमि सन् १८८९ मा जर्मनले त्यहींको राजालाई उपयोग गरी आफ्नो उपनिबेश संचालन गर्न थालेदेखि शुरु हुन्छ। उपनिबेशबादीहरु अल्पसंख्यक तुसी जाति (जो सामाजिक रुपमा टाठा–बाठा थिए) लाई मनपराउँथे र उनीहरुले हुतु बिरुद्ध तुसी प्रयोग गरी शासन गरीरहे। तर पहिलो बिश्वयुद्ध पछि रुवाण्डा जर्मनबाट बेल्जियमको नियन्त्रणमा गयो। त्यसपछि उसले प्रत्यक्ष औपनिबेशिक शासन चलाउन थाल्यो। बेल्जियमले पनि तुसीलाई नजिक र हुतु प्रति बिभेदको रणनीति कायमै राख्यो। अझ सन् १९३५ मा हुतु, तुसी र तावा जातीमा बिभाजन गर्ने गरी परिचय पत्र बाँडेपछि जातिय बिभाजन जटिल बन्दै गयो।

दोश्रो बिश्व युद्धको अन्त्यपछि बहुसंख्यक हुतु जातिका टाठा–बाठाले संगठित भई औपनिबेशिक शासकहरुको र उनीहरुबाट संरक्षित तुसीहरुको बिरोध गर्न थाले। सन् १९५७ मा ‘वाहुतु घोषणा पत्र’ लेखि अल्पसंख्यक तुसीबाट शक्ति आफ्नो हातमा लिन संघर्ष गर्न थाले। तुसीले यसको बिरोध गर्न थालेपछि दुई जाति बीच तनाब शुरु भयो। बिस्तारै हुतुले बिरोध चर्काउदै लगे पछि सन् १९६२ मा बेल्जियम उपनिबेश अन्त्य गर्न बाध्य भयो र रुवाण्डा स्वतन्त्र भयो।

हुतुको शासन स्थापना भएपछि तुसी प्रति आक्रामक भएको कारण तुसीहरु बुरुण्डी, युगाण्डा, तान्जानिया र कङ्गोमा निर्वासित भए। त्यसपछि उनीहरु बिदेशमै (खासगरी युगाण्डामा) संगठित भई रुवाण्डान पेट्रियोटिक फ्रन्ट नामक संगठन खडा गरी सशस्त्र संघर्ष गर्न थाले तर तुरुन्त उनीहरु सफल हुन सकेनन्।

थपः

https://nagariknews.nagariknetwork.com/news/69090/

तपाईंको प्रतिकृया